บ้านเอียดเป็นหมู่บ้านเก่าแก่หมู่บ้านหนึ่งของอำเภอเมืองมหาสารคาม มีอายุไม่น้อยกว่า 300 ปี ประชาชนที่เข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านเอียดกลุ่มแรกเป็นกลุ่มนายพรานที่เดินทางมาจากบ้านค้อเพื่อมาล่าสัตว์ในบริเวณนี้ เนื่องจากเป็นบริเวณที่เหมาะสมมีสัตว์ป่าชุกชุมเพราะมีสายน้ำไหลผ่านที่เรียกว่า “กรองหนองแสง” และลักษณะพื้นดินเป็นดินโปร่งมีรสเค็มภาษาท้องถิ่นเรียกว่า “ดินเอียด” ทำให้บริเวณนี้ทั้งพื้นดินและสายน้ำมีรสเค็ม สัตว์ป่าจึงชอบลงมากินเป็นประจำ ดังนั้นหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ใกล้หลายหมู่บ้าน รวมทั้งบ้านค้อจึงนิยมมาล่าสัตว์บริเวณนี้เสมอเพื่อนำสัตว์ไปเป็นอาหาร

กลุ่มนายพรานที่มาตั้งหลักปักฐานกลุ่มแรกได้แก่ กลุ่มของนายสอน สูตัก และนายตา แสงตุ้ย ซึ่งสองครอบครัวได้หาทำเลเพื่อทำนาและล่าสัตว์ไปด้วย ต่อมาญาติของครอบครัวทั้งสองเห็นว่าแม้พื้นดินแถบนี้จะเป็นดินเค็มแต่สัตว์ป่าสัตว์น้ำชุกชุมมากจึงได้พากันอพยพเข้ามาอีก จนในที่สุดได้กลายเป็นหมู่บ้านขนาดเล็กและสามารถตั้งวัดประจำหมู่บ้านได้ ผู้มีบทบาทสำคัญในการตั้งวัดก็คือ หลวงพ่อคำ มาแก้ว และวัดได้กลายเป็นศูนย์รวมจิตใจและมีบทบาทสำคัญต่อชุมชนอย่างมั่นคง และเป็นที่มีชื่อเสียงอย่างยิ่งก็คือ ในยุคของเจ้าอาวาสที่ชื่อว่า “หลวงพ่อป้อ วัดโพธิ์ศรี” บ้านเอียด ถือเป็นศูนย์รวมจิตใจและศูนย์ให้บริการชุมชนในการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ หลวงพ่อป้อนอกจากจะเป็นพระที่มีผู้คนเคารพนับถือในเรื่องของการประพฤติปฏิบัติดีปฏิบัติชอบแล้ว ท่านยังเป็นพระที่มีความเชื่อยวชาญด้านยาสมุนไพร และการรักษาโรคภัยไข้เจ็บท่านได้ฝึกหัดลูกศิษย์ของท่านที่เป็นทั้งพระและฆราวาส ได้รู้จักการนำสมุนไพรมารักษา (จุลพงษ์ พันธุ์สมบัติ, 2541 น.21-23)

บ้านเอียด ตำบลเขวา อำเภอเมืองมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของจังหวัดมหาสารคาม บนถนนเส้นทาง มหาสารคาม-ร้อยเอ็ด โดยมีทางแยกเข้าหมู่บ้านทางด้านขวามือ ระยะทางห่างจากตัวจังหวัดมหาสารคามโดยประมาณ 10 กิโลเมตร และห่างจากจังหวัดร้อยเอ็ดประมาณ 21 กิโลเมตร อาณาเขตติดต่อมีดังนี้

• ทิศเหนือ ติดดอนปู่ตา วัดดอนปู่ตาบ้านเอียด ตำบลเขวา อำเภอเมืองมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม
• ทิศใต้ ติดทุ่งนาเขตบ้านยาง ตำบลเขวา อำเภอเมืองมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม
• ทิศตะวันออก ติดทุ่งนาและเขตบ้านกลาง ตำบลเขวา อำเภอเมืองมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม
• ทิศตะวันตก ติดกับบ้านโนน ตำบลเขวา อำเภอเมืองมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม

ประชากรส่วนใหญ่ในชุมชนเป็นกลุ่มที่อพยพมาจากบ้านค้อตั้งแต่แรกตั้งหมู่บ้านและเป็นกลุ่มคนในวัฒนธรรมไทย-ลาว อีสาน

สิม อุโบสถโบราณวัดบ้านเอียดเป็นสถาปัตยกรรมท้องถิ่นที่มีความสวยงามและเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของคนในชุมชนบ้านเอียด

ประชากรส่วนใหญ่ใช้ภาษาอีสานในการสื่อสารในชีวิตประจำวัน

จุลพงษ์ พันธุ์สมบัติ. (2541). สมุนไพรกับวิถีชีวิตของชาวบ้านเอียด ตำบลเขวา อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาไทคดีศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม