ชุมชนดารีซีนเริ่มก่อตั้งโดยกลุ่มชาวมุสลิมอพยพจากภาคใต้ เช่น จังหวัด สตูล สงขลา พังงา ภูเก็ต และบางส่วนจากภาคอื่น เช่น อุบลราชธานี นครราชสีมา บุรีรัมย์ การอพยพส่วนหนึ่งเกิดจากปัญหาเศรษฐกิจ ความขัดแย้ง หรือการแสวงหาโอกาสทางอาชีพในเมืองหลวง ประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม ชุมชนแห่งนี้เป็นชุมชนตั้งใหม่ มีผู้เข้ามาอยู่อาศัยเริ่มแรก ประมาณ ปี พ.ศ. 2540 ซึ่งเป็นที่วากั๊ฟของมูลนิธิซาฟิอี มาเรียม เปิดให้เช่าเป็นตารางวา โดยแต่ละครอบครัวจะได้เช่าที่ไม่เกิน ครอบครัวละ 25 ตารางวา โดยมีสัญญาเช่าทุก ๆ 3 ปี หากครอบครัวใดทำผิด กฎที่ทางมูลนิธิได้ตกลงไว้ เช่น มีเหตุทะเลาะวิวาท ยาเสพติด การพนัน ทางมูลนิธิมีสิทธิ์ที่จะสั่งย้ายครอบครัวนั้นภายใน 24 ชั่วโมง ส่วนราคาค่าเช่าที่ดินนั้น 150 บาท/เดือน/25 ตารางวา ชุมชนแห่งนี้เริ่มเข้ามาตั้งที่อยู่อาศัยพร้อมกันเมื่อเปิดให้เช่าที่ดิน และสร้างเสร็จภายใน 6 เดือน พร้อมกัน ปัจจุบันมีผู้ย้ายเข้ามาสร้างที่อยู่อาศัยบ้างเล็กน้อย โดยรวมชุมชนนี้มีพื้นที่ทั้งสิ้น 5 ไร่ อีกทั้งชุมชนยังถูกยกระดับให้เป็นชุมชนทางการ ในปี พ.ศ. 2541 โดยให้ชื่อว่า "ชุมชนดารีซีน" ที่แปลว่า "ผู้ใฝ่การศึกษา"

ชุมชนดารีซีน ยังคงมีระบบความสัมพันธ์เป็นแบบพี่น้อง แม้ว่าจะมาจากคนละแห่ง แต่เนื่องจากเป็นพี่น้องมุสลิมเกือบทั้งหมดและเป็นผู้ที่มีฐานะเป็นผู้เช่าที่ดินเหมือนกันจึงทำให้การดูแลปกครองกันง่าย ในชุมชนยังมีระบบของการแจกจ่ายอาหารระหว่างกันโดยเฉพาะในวันสำคัญทางศาสนา ระบบการศึกษาของชุมชนดารีซีน เด็กและเยาวชนจะเรียนที่โรงเรียนสอนศาสนาตั้งแต่เวลา 07.00-08.00 น. หลังจากนั้นก็จะเดินไปเรียนหนังสือสายสามัญจนถึง เวลาประมาณ 16.00 น. แล้วจะกลับมาเรียนอ่านอาหรับในตอนเย็นของทุกวัน

อาณาเขตติดต่อ

• ทิศเหนือ ติดกับ ชุมชนสามัคคี
• ทิศตะวันออก ติดกับ พื้นที่ว่าง
• ทิศใต้ ติดกับ พื้นที่ว่าง
• ทิศตะวันตก ติดกับ ชุมชนชมทรัพย์

ประชากรในชุมชนทั้งหมด 255 คน ชาย 126 คน หญิง 129 คน ในชุมชนมีครัวเรือน 156 ครัวเรือน มีบ้าน 76 หลังคาเรือน โดยส่วนใหญ่เป็นกลุ่มมลายูมุสลิมที่อพยพมาจาก สงขลา สตูล พังงา และภูเก็ต รองลงมาเป็นชาวไทยมุสลิมอีสาน ที่อพยพมาจาก อุบลราชธานี นครราชสีมา และบุรีรัมย์ และกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่เกิดในกรุงเทพมหานคร

กลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ ในชุมชน: มลายู

อาชีพเด่นและอัตลักษณ์ของชุมชนคือ การเลี้ยงแพะ (กลุ่มสหกิจเลี้ยงแพะ) เป็นกลุ่มอาชีพรวมกลุ่มกันเลี้ยงแพะ เพื่อจำหน่ายและใช้ในพิธีกรรมทางศาสนา (เช่น กุรบาน หรือบวช) แพะพันธุ์ที่เลี้ยง ได้แก่ พันธุ์พื้นเมือง และ พันธุ์บอร์ (Boer) รายได้จากการขายแพะเป็นรายได้เสริมที่มั่นคง กลุ่มสหกิจยังมีแนวคิดเรื่อง เศรษฐกิจพอเพียง เช่น การใช้หญ้าจากพื้นที่รอบ ๆ เป็นอาหารสัตว์ รองลงมาเป็นอาชีพรับจ้างทั่วไป งานก่อสร้าง ขับรถรับจ้าง ค้าขายอาหารฮาลาล เช่น ข้าวหมก, ขนมจีบ, ซาโมซ่า, อาหารอิสลามสำหรับละศีลอด (ช่วงเดือนรอมฎอน) ขายทั้งในและนอกชุมชน

• มกราคม-กุมภาพันธ์ : อบรมอาชีพ เช่น ทำอาหารฮาลาล แปรรูปนมแพะ เพาะเห็ด
• มีนาคม-เมษายน : ตรวจสุขภาพสัตว์ กิจกรรมร่วมกับกลุ่มเลี้ยงแพะ เช่น ฉีดวัคซีน แลกเปลี่ยนพันธุ์
• มิถุนายน-สิงหาคม : สัจจะออมทรัพย์ สรุปยอดเงินออม จัดตั้งกลุ่มออมร่วมใหม่
• กันยายน-ตุลาคม : กิจกรรม Big Cleaning Day ร่วมแรงร่วมใจทำความสะอาดทางเดิน บ้านพัก และพื้นที่ส่วนกลาง
• พฤศจิกายน-ธันวาคม : สรุปผลการดำเนินงาน ประชุมชุมชน รายงานรายได้ วางแผนปีถัดไป

กำลังอยู่ระหว่างจัดทำข้อมูล

ชุมชนมีผู้นำที่เข้มแข็งและได้รับการยอมรับ เช่น คณะกรรมการชุมชน ผู้นำศาสนา (โต๊ะอิหม่าม) เด็กและเยาวชนในชุมชนได้รับการส่งเสริมให้เรียนทั้งในระบบและในศาสนา มีเครือข่ายครูสอนศาสนาในชุมชน และมีการเรียนอัลกุรอานอย่างสม่ำเสมอ

ชุมชนรักษาขนบธรรมเนียมของชาวมุสลิมไว้อย่างเหนียวแน่น เช่น การละหมาด การถือศีลอด การเชือดกุรบาน ความสัมพันธ์ภายในชุมชนอยู่บนพื้นฐานของ "พี่น้องมุสลิม" มีการช่วยเหลือเกื้อกูลสูง มีภาษาพูดท้องถิ่นและวัฒนธรรมจากหลายพื้นที่ที่อพยพมา เช่น สงขลา สตูล พังงา ฯลฯ

กลุ่มอาชีพเด่น ได้แก่ กลุ่มเลี้ยงแพะ เพื่อจำหน่ายและใช้ในพิธีกรรมทางศาสนา การค้าขายอาหารฮาลาล เช่น ข้าวหมก ซาโมซ่า ขนมพื้นบ้าน มีกลุ่มสัจจะออมทรัพย์ และการจัดการเงินชุมชนอย่างเป็นระบบ มีโอกาสเข้าถึงแหล่งทุนจากภาครัฐ มูลนิธิ และโครงการพัฒนาชุมชน

มีพื้นที่ว่างบางส่วนที่ใช้ประโยชน์ เช่น เลี้ยงสัตว์ ปลูกผักสวนครัว สภาพแวดล้อมชุมชนเงียบสงบและไม่พลุกพล่าน มีความพยายามร่วมกันรักษาความสะอาด เช่น Big Cleaning Day

มีเส้นทางเข้าชุมชนได้จากหลายซอย เช่น ซอยประชาอุทิศ 69 และ 75 มีศาลาชุมชนและพื้นที่ละหมาด (แม้ไม่มีมัสยิดในชุมชนโดยตรง) มีโครงสร้างพื้นฐานพื้นฐาน เช่น ถนนในซอย ระบบไฟฟ้า น้ำประปา ครบถ้วน มีเล้าแพะ โรงเรือน และพื้นที่เลี้ยงสัตว์ในบางบ้านหรือกลางชุมชน

ใช้ภาษาไทย ภาษาถิ่นใต้ (สำเนียงมลายู) ภาษาอีสาน (ลาวอีสาน) และภาษาอาหรับ (ในศาสนา)

ด้านเศรษฐกิจ:

ชุมชนดารีซีนมีพัฒนาการด้านเศรษฐกิจที่ค่อยเป็นค่อยไป จากเดิมที่เป็นกลุ่มผู้อพยพมาสร้างถิ่นฐานด้วยทรัพยากรจำกัด ปัจจุบันได้พัฒนาไปสู่ชุมชนที่มีการรวมกลุ่มอาชีพ มีระบบออมทรัพย์ และสามารถพึ่งพาตนเองได้มากขึ้นในบางด้าน โดยในช่วงเริ่มต้น (ก่อนปี 2540) ชาวบ้านส่วนใหญ่อพยพมาจากต่างจังหวัด โดยเฉพาะภาคใต้และอีสาน ประกอบอาชีพรับจ้างรายวัน เช่น งานก่อสร้าง ช่างไม้ รับจ้างทั่วไป รายได้ไม่แน่นอนและยังไม่มีระบบการออมภายในชุมชน ไม่มีทรัพย์สินถาวร เช่น ที่ดิน หรือบ้านเป็นของตนเอง ต่อมาช่วงพัฒนา (หลังปี 2540-ปัจจุบัน) มีการรวมกลุ่มอาชีพ เพื่อสร้างรายได้ให้กับคนในชุมชน มีระบบแบ่งผลประโยชน์และดูแลร่วมกัน ส่งเสริมให้ชาวบ้านค้าขายอาหารฮาลาล เช่น ข้าวหมก ซาโมซ่า ขนมพื้นบ้าน จัดตั้งระบบการเงินภายใน มี “กลุ่มสัจจะออมทรัพย์” เพื่อให้สมาชิกสามารถออมและกู้ยืมในภาวะจำเป็น ลดการพึ่งพาหนี้นอกระบบ และส่งเสริมวินัยทางการเงินในชุมชน ได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงานภาครัฐ เช่น กรุงเทพมหานคร, พัฒนาชุมชน, มหาวิทยาลัย, NGO มีโครงการฝึกอาชีพ เช่น การแปรรูปนมแพะ ทำอาหารฮาลาล การทำบัญชีครัวเรือน และเยาวชนเริ่มเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจเมือง คนรุ่นใหม่ทำงานในภาคบริการ โรงงาน ห้างสรรพสินค้า หรือขับแกร็บ ฟู้ดเดลิเวอรี่ ฯลฯ มีแนวโน้มหารายได้มากกว่าผู้ใหญ่ในชุมชน แต่บางส่วนยังไม่มีความมั่นคงทางเศรษฐกิจ

กำลังอยู่ระหว่างจัดทำข้อมูล

กรุงเทพมหานคร. (ม.ป.ป.). ชุมชนในเขตทุ่งครุ. จาก https://webportal.bangkok.go.th

คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี. (2564). โครงการพัฒนาศักยภาพพื้นที่สร้างสรรค์ ชุมชนดารีซีน. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์. จาก https://arts.kmutt.ac.th

พงษ์ดนัย และซัน. (2560). ความเข้าใจและการประยุกต์ใช้ในหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการดำเนินชีวิตของชาวมุสลิมในชุมชนดารีซีน เขตทุ่งครุ กรุงเทพมหานคร. ภาคนิพนธ์. วิทยาลัยโพธิวิชชาลัย. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี. (ม.ป.ป.). ชุมชนดารีซีน. จาก https://arts.kmutt.ac.th