เคยเป็นพื้นที่ของชาวลัวะมาก่อน ต่อมามีการเคลื่อนย้ายกลุ่มคนและเข้ามาตั้งถิ่นฐานใหม่โดยกลุ่มชาติพันธุ์ปกาเกอะญอ มีการอยู่อาศัยและทำกินบนพื้นที่แห่งนี้มากกว่าร้อยปี เดิมเป็นหย่อมบ้านที่ขึ้นกับหมู่ที่ 6 บ้านแม่ลานคำ ต่อมาในปี พ.ศ. 2535 จึงได้ทำการแยกเป็นหมู่บ้านป่านอก หมู่ที่ 11

ชุมชนบ้านเหมืองแพร่ บ่อเกลือสินเธาว์โบราณทรัพยากรที่ลำค่าที่สุดในยุคสมัยโบราณ อีกทั้งยังเป็นเมืองชายแดนระหว่างไทยและลาว แต่เราจะเห็นถึงความสัมพันธ์ในชุมชนที่เชื่อมโยงเข้าหากันโดยไม่แบ่งแยกพรมแดน

ป่าชุมชนบ้านเหล่าพัฒนา เหมืองเก่าถ่านหินลิกไนต์ ฟอสซิลเหมืองเชียงม่วน อายุ 13-15 ล้านปี

ชุมชนชาติพันธุ์ไทยวน มีพระเจ้าแสนแซ่ศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้คนกราบไหว้สักการะบูชาเคารพนับถือ 

วัดพระโต (วัดพระเจ้าใหญ่องค์ตื้อ) มีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่ศักดิ์สิทธิ์และเป็นที่เคารพสักการะของชาวบ้านและนักท่องเที่ยว วิถีชีวิตของคนในชุมชนผูกพันกับแม่น้ำโขง ทั้งในเรื่องการประมง การเกษตร และการค้าขาย เหมาะสำหรับนักท่องเที่ยวที่สนใจเรียนรู้วิถีชีวิตชุมชนริมแม่น้ำ มีกิจกรรมล่องเรือชมธรรมชาติริมโขง และสัมผัสวิถีชุมชน

2510 คือปีที่บ้านสระปรือถูกตั้งขึ้น ชื่อชุมชนมีที่มาจากการเรียกพืชตระกูลกกชนิดหนึ่ง จาก ต้นผรือ เพี้ยนเสียงกลายเป็น ต้นปรือ ชาวบ้านจึงนำมาตั้งชื่อกระทั่งถึงปัจจุบัน

1. มีลำห้วยภูเหม็นไหลผ่าน ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นเส้นเลือดใหญ่หล่อเลี้ยงผู้คนในชุมชนบ้านภูเหม็นโท

2. วัดคลองแห้งวัฒนาราม เป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวกะเหรี่ยงโปว์บ้านภูเหม็นโท เป็นสถานที่ประกอบศาสนกิจและเป็นที่พึ่งทางใจของชาวบ้าน

ชุมชนกลุ่มชาติพันธุ์อาข่า-ไทลื้อจากหลายพื้นที่เข้ามารวมตัวกันเพื่อแสวงหาพื้นที่ทำกินและพัฒนาคุณภาพชีวิต สู่สังคมพหุวัฒนธรรมท่ามกลางดินแดนธรรมชาติในพื้นที่ชายแดนริมฝั่งแม่น้ำโขง

วัดเฟือยไฮ เป็นวัดเก่าแก่ของหมู่บ้าน ซึ่งเป็นวัดที่ก่อตั้งแต่เมืองเวียงป่าเป้า

วัดป่าลานเวียงปู่ล่าม (ร้าง) เป็นกลุ่มโบราณสถาน 1 ใน 50 ของเวียงโบราณพระธาตุภูขวาง