“บ้านแม่ปั๋ง” เป็นหมู่บ้านชนบทที่ตั้งอยู่บนเนินดอย มีวัดดอยแม่ปั๋ง หรือวัดหลวงปู่แหวน ซึ่งเป็นวัดคู่บ้านคู่เมืองของชาวอำเภอพร้าว ภายในวัดเงียบสงบ มีพื้นที่พักผ่อนจิตใจเหมาะสำหรับการมาปฏิบัติธรรม

หมอลำที่เป็นเอกลักษณ์ และหัตถกรรมที่หลากหลายในชุมชนไม่ว่าจะเป็นผ้าไหม ผ้าขิด และหมอนขิด

ชุมชนชายฝั่งทะเลอ่าวไทย ซึ่งในอดีตเคยเป็นท่าเรือที่สำคัญของจังหวัดชลบุรี และในปัจจุบันมีตลาดประมงท่าเรือพลีที่เป็นจุดสำคัญของชุมชน

ชุมชนวัฒนธรรมชาวดาระอั้ง หรือดาราอาง ที่เคลื่อนย้ายเข้าสู่ประเทศไทยด้วยเหตุผลทางสงคราม สร้างรายได้จากการท่องเที่ยวและสินค้าหัตถกรรมการทอผ้า

ชุมชนตั้งอยู่เป็นบริเวณดินภูเขาไฟ เกษตรกรจึงรวมกลุ่มตั้งเป็นกลุ่มผู้ปลูกข้าวหอมมะลิดินภูเขาไฟ  อีกทั้งยังมีปราสาทหินเมืองต่ำ มีผ้าไหมทอลายผักกูดอันเป็นเอกลักษณ์ และยังมีกิจกรรมโฮปบายละเงียด(อาหารเย็น) ที่มีการจัดพิธีบายศรีสู่ขวัญและการแสดงรำอัปสรา

ชุมชนของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไทเป็นพื้นที่ท่องเที่ยวเนื่องจากอยู่ใกล้กับภูเขา มีภูผา จำนวนมาก ปัจจุบันยังเป็นแหล่งผลิตผ้าทอที่มีชื่อเสียง

ชุมชนมุสลิมริมคลองแสนแสบ ที่เชื่อกันว่าสืบเชื้อสายมาจากกลุ่มแขกปัตตานี เมื่อเข้ามาตั้งถิ่นฐานในพระนครได้จับจองปักหลักทำกินจุดแรกบริเวณซอยสุขุมวิท 47 ในปัจจุบัน

หมู่บ้านหัตถกรรม จัดจานไม้ไผ่ ทอผ้าไหมมัดหมี่ เลี้ยงโคพันธุ์ดี ปลูกข้าวหอมมะลิอินทรีย์ปลอดสารพิษ ดำเนินชีวิตตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง

ชุมชนย่านการค้าอีกแห่งหนึ่งที่เชื่อมระหว่างตัวอำเภอเมืองไปยังอำเภอพรรณานิคม เเละอำเภออากาศอำนวยของจังหวัดสกลนคร 

ชุมชนวัดสามพระยา เป็นอีกที่ที่มีของดีขึ้นชื่อ อย่าง ศิลปะที่ทำจาก "ใบลาน" แม้ในปัจจุบันศิลปะที่ว่าจะเลือนหาย แต่ยังมีของดีที่ต้องบอกต่อคือ "ข้าวต้มน้ำวุ้น" ของหวานขึ้นชื่อ และมีวัดสามพระยาวรวิหารที่เป็นศาสนสถานที่เก่าแก่เคียงคู่ชุมชนมาช้านาน

ชุมชนที่เกิดจากการแสวงหาที่ทำกินใหญ่ของกลุ่มชาติพันธุ์ไทลื้อ และการตั้งชุมชนบนพื้นที่ที่มีความสมบูรณ์ของทรัพยากรธรรมชาติ

บ้านคำชะอี เป็นหมู่บ้านเก่าแก่ที่มีประวัติศาสตร์การอพยพเข้ามาอยู่อาศัยของชาวผู้ไทดำเป็นเวลากว่า 100 ปี ชาวบ้านในชุมชนยังคงสืบทอดรักษาคติความเชื่อ วัฒนธรรม และประเพณีที่ได้รับมาจากบรรพบุรุษ มีการผสมผสานระหว่างหลักธรรมในศาสนาพุทธกับความเชื่อเรื่องผีดั้งเดิม อันถือเป็นเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชาวผู้ไท