ย่านชุมชนตลาดชาวจีนในจังหวัดพิษณุโลก ปัจจุบันได้พลิกฟื้นจากตลาดเก่าให้เป็นพื้นที่ร่วมสมัยและสร้างอรรถประโยชน์ที่นอกเหนือจากการเป็นตลาดสดอย่างเดียว

ชุมชนริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ผสมผสานระหว่างกลุ่มคนหลายกลุ่มโดยมีจุดเด่นคือ เครื่องปั้นดินเผาที่เป็นภูมิปัญญาที่ถูกสืบทอดมานาน

วัฒนธรรมลาวครั่ง การปลูกหม่อน-เลี้ยงไหม เพื่อนำมาทอผ้าไหม มีพิพิธภัณฑ์ลาวครั่งที่จัดแสดงโบราณวัตถุ

ชุมชนมอญริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่อพยพเข้ามาตั้งแต่สมัยอยุธยาและมีงานหัตถกรรมการปั้นดินเผาเก่าแก่ที่ถูกสืบทอดจากบรรพบุรุษที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ ซึ่งเป็นมรดกทางภูมิปัญญาที่มีมานานกว่า 200 ปี

ชุมชนชาวไทใหญ่ที่ยังคงดำรงวิถีชีวิตแบบดั้งเดิม เและเป็นชุมชนที่มีทรัพยากรธรรมชาติที่สมบูรณ์

ป่าโคกสำคัญของคนท้องถิ่นและมีการเปลี่ยนแปลงหลังการเข้ามาของมหาวิทยาลัยมหาสารคาม

ชุมชนย่านเศรษฐกิจ โดยตลอดทางริมถนนมีร้านค้าตั้งอยู่อย่างเรียงราย เป็นชุมชนที่มีร้านดังหลายร้าน เช่น ร้านข้าวหมกกอไผ่ ร้านบังแอซุป

แหล่งผลิตงานหัตถกรรมผ้าฝ้ายทอมือรายใหญ่อันเลื่องชื่อแห่งหนึ่งของไทย ซึ่งอยู่คู่กับวิถีชีวิตมาแต่ดั้งเดิม และเป็นชุมชนที่มีประวัติศาสตร์ความเป็นมาอันยาวนานกว่า 200 ปี 

ชุมชนพี่น้องชาติพันธุ์ปะโอ สืบสานวัฒนธรรมประเพณี ดำรงไว้ซึ่งภาษาปะโอเป็นตำรา

วัดปิยาราม สร้างโดยเจ้าเมืองเชียงใหม่เป็นเพื่ออุทิศให้โอรส มีพระพุทธรูปในโพรงของต้นไม้ใหญ่ ชาวบ้านเรียกว่า วัดพระเจ้านั่งโกร๋น (นั่งโพรงไม้) ต่อมาทางราชการเวนคืนที่ชาวบ้าน ย้ายชาวบ้านมาอยู่ทางหน้าวัดและเรียกวัดใหม่ว่า วัดป่าแงะ

ชุมชนที่มีหลากหลายชาติพันธุ์ เป็นป่าไม้ภูเขา มีการขุดค้นพบแหล่งโบราณคดีที่เพิงผาบ้านไร่ มีพิพิธภัณฑ์บ้านไร่ที่เปรียบเสมือนเป็นพิพิธภัณฑ์มีชีวิต

บ้านเมืองปอนเป็นหมู่บ้านที่ยังคงอนุรักษ์รูปแบบไทใหญ่ไว้ตั้งแต่ดั้งเดิม การทำจองพารา มีลักษณะคล้ายปราสาท โครงทำจากไม้ไผ่ ชนชาติไทยใหญ่ที่ยังคงสืบสานความศรัทธาในพระพุทธศาสนา